(Για τη δημοσίευση χρησιμοποιούνται μόνο τα αρχικά σας για λόγους ευαίσθητων ιατρικών δεδομένων)
Η μαρτυρία των γονιών του μικρού πρόσφυγα από την Ουκρανία
Είπαν για τον Ιατρό:
«Ένας υπέροχος άνθρωπος, κ.Αυτζογλου δεν θα ξεχάσω ποτέ όσα κάνατε για το παιδί μου, το κυριότερο πως το κρατήσατε στη ζωή» – Μαρία Φ.
«Εκτός του ότι είναι ένας εξαίρετος επιστήμονας, είναι και ένας υπέροχος άνθρωπος!!! Να τον έχει ο Θεός πάντα καλά!!!». Στέλος Π.
«Ένας υπέροχος άνθρωπος, ένας καταπληκτικός επιστήμονας! Να είστε καλά γιατρέ!» – Αναστασία Χρ.
«Ανθρωπος και γιατρός με αξίες» – Ευάγγελος Β.
«Άνθρωπος πάνω απ’ όλα. Συγχαρητήρια Γιατρέ για την δουλειά σας …» – Μπλερίνα Μ.
«Λόγια δεν υπάρχουν για αυτόν τον άνθρωπο γιατρό. Δεν ξέρω ποια λέξη να χρησιμοποιήσω εξαιρετικός άνθρωπος εξαιρετικός θαυμάσιος επιστήμονας. Σας ευχαριστώ πολύ κύριε Αυτζόγλου για την πολύτιμη βοήθειά σας. Συγχαρητήρια για τη δουλειά σας». – Γιώτα Τσ.
«Με την παρούσα επιστολή θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε θερμά τον ιατρό – παιδοχειρουργό κ. ΑΥΤΖΟΓΛΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ για την επιστημονική κατάρτιση, την φροντίδα και την υπευθυνότητα που επέδειξε, στην αντιμετώπιση του προβλήματος της νεογέννητης κόρης μας. Αισθανόμαστε την υποχρέωση να αναφέρουμε ότι είναι τιμή μας να βρίσκονται τέτοιοι επιστήμονες στα θεραπευτικά ιδρύματα της χώρας μας. Επίσης θέλουμε να εκφράσουμε τις ευχαριστίες μας σε όλο το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό της Μ.Ε.Ν.Ν. για την αμέριστη συμπαράσταση και τις υπηρεσίες τους κατά την διάρκεια της νοσηλείας της κόρης μας στο τμήμα Μαιευτικής Κλινικής του Ιατρικού Διαβαλκανικού Κέντρου Θεσσαλονίκης». – Με εκτίμηση, Φ….. Αθ., Κ……. Ι.
«Κύριοι (Σ.Σ: Δ.Σ Ιατρικού Διαβαλκανικού),
Στις 07-05-2018 εισήχθη στην παιδιατρική κλινική ο υιός μας Νικόλαος Π….., ηλικίας 5 ετών, καθ’ υπόδειξη του παιδοχειρουργού Παναγιώτη Αυτζόγλου, στον οποίο μας παρέπεμψε ο παιδίατρος μας, που διέγνωσε πιθανόν σκωληκοειδιτίδα. Ο κ. Αυτζόγλου στην πρώτη επαφή μόλις μας διέγνωσε ως πιθανή αιτία των συμπτωμάτων λοίμωξη με διόγκωση των μεσεντέριων λεμφαδένων χωρίς να αποκλείσει την σκωληκοειδιτίδα και χορήγησε αντιβίωση και αντιπυρετικό αντίφλεγμα. Μετά την πρώτη νύχτα, την επόμενη ημέρα ο Αυτζόγλου εκτίμησε ότι δεν πρέπει να υποβάλλουμε τον υιό μας σε εγχείρηση παρότι δεν είχαν υποχωρήσει ιδιαίτερα τα κλινικά συμπτώματα, αλλά ούτε έδειξε κάτι ο υπέρηχος. Έτσι μείναμε και δεύτερη ημέρα στο Νοσοκομείο όπου όμως τα συμπτώματα υποχώρησαν (πυρετός, πόνος στην κοιλιά) και ο ιατρός έκρινε ότι δεν πρόκειται για σκωληκοειδίτιδα, αλλά για λοίμωξη με μεσεντέριους λεμφαδένες. Ήδη παρήλθε μία βδομάδα και τηλεφωνικά επιβεβαιώσαμε τον ιατρό ότι το παιδί μας είναι φυσιολογικό.
Θέλαμε με το παραπάνω ιστορικό να γίνει αντιληπτό ότι ο ιατρός κ. Αυτζόγλου δεν ενήργησε με ιδιοτέλεια και επιθετικό τρόπο ενεργώντας εγχείρηση, αλλά με ηθική συνείδηση και άριστη γνώση της επιστήμης του μην αφήνοντας σε εμάς καμία αμφιβολία ότι πρόκειται για λαμπρό επιστήμονα και άνθρωπο. Θερμά συγχαρητήρια στο Διοίκηση του Διαβαλκανικού για την επιλογή τέτοιων λαμπρών και εντίμων επιστημόνων. (Θερμή παράκληση αντίγραφο της παρούσης να επιδοθεί στον λαμπρό, αδαμάντινο επιστήμονα κ. Παναγιώτη Αυτζόγλου)». – Με βαθιά εκτίμηση, Π….. Κ….. & Κ… Α….
Η ΓΝΩΜΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΟΥ
Πρόσφατα, μια νεαρή έγκυος με το σύζυγό της, ήρθε στο ιατρείο σε προχωρημένη εγκυμοσύνη. Το έμβρυο που κυοφορούσε παρουσίαζε, όπως απέδειξαν οι υπέρηχοι, μια σοβαρή συγγενή ανωμαλία που λέγεται εξώμφαλος. Η ανωμαλία αυτή σχετίζεται με υψηλή θνησιμότητα ακόμη και μετά τη χειρουργική διόρθωση.
Νόμισα ότι θέλει να συζητήσουμε θέματα σχετικά με τη διακοπή της εγκυμοσύνης. Είχε κάνει η ίδια και ο σύζυγός της το διαδίκτυο «άνω κάτω». Έπεσα έξω.
Αφού συζητήσαμε εκτενώς με απόλυτη ψυχραιμία και αφοπλιστικό χαμόγελο, αλλά με μάτια υγρά, μου ζήτησε να κάνω καλά το παιδί της όταν γεννηθεί.
Ήμουν εκεί μαζί με τους νεογνολόγους από την αίθουσα τοκετού όπου γέννησε μέχρι τη στιγμή που, μετά από 20 ημέρες περίπου, το πήρε υγιές στην αγκαλιά της κάνοντας αυτό που έπρεπε.
Το σημαντικό είναι ότι σε όλη αυτή τη δύσκολη διαδρομή, η ψυχραιμία, το θάρρος, η πίστη για το τελικό αποτέλεσμα, δεν την εγκατέλειψαν ποτέ. Το ενθαρρυντικό της χαμόγελο, ήταν μόνιμο και τα μάτια της στέγνωσαν όταν κράτησε το παιδί της στην αγκαλιά της μαζί με το εξιτήριο.
Αυτό είναι το ελάχιστο που έχω να πω για όλες αυτές τις μάνες που με θάρρος, ψυχραιμία, πρωτόγνωρη ψυχική δύναμη και ακλόνητη πίστη για την τελική έκβαση της υγείας του παιδιού, περιβάλλουν τον γιατρό του με την εμπιστοσύνη της και τον βοηθούν σε αυτό τον καθημερινό αγώνα. – Π. Αυτζόγλου